Dag 54 Seattle, Washington

Ook deze ochtend verloopt rustig. Martin en Gabi wassen de auto maar weer eens. Ik denk dat ze bij het verhuurbedrijf nog nooit zo’n schone auto hebben terug gekregen. Ik haal ondertussen de auto leeg en begin met het vullen van onze nieuwe tas. Het plan is om dit keer drie koffers in te checken en om met twee handbagage rugzakken (en het tentje) te vliegen. Gabi en ik brengen daarna weer een bezoek aan de community garden en spelen op de tractor.

Na de lunch gaan we op pad. Naar die andere grote toeristische attractie hier in Seattle; de Space Needle. Een uitkijktoren die in 1962 gebouwd is ter ere van de wereldtentoonstelling. Hij is 184 meter hoog en op zijn breedste punt 42 meter breed. Op 160 meter zit een observatieplatform waar je met een lift naartoe kunt. We zijn wederom niet de enigen en moeten in de rij voor kaartjes. Alaska Airlines is bezig met een promotiecampagne en deelt dingen uit. Gabi scoort een opblaasvliegtuig-hoed (zie foto’s verderop), een zakje nootjes en een bagagelabel. Het blijkt dat je een vaste tijd moet kiezen waarop je naar boven gaat. We kunnen pas over een uur. Er is een groot park om de Needle heen, dus we gaan in de tussentijd even kijken bij het skatepark. Een klein jongetje vertoont daar de mooiste kunsten. Daarna gaan we in de rij om naar boven te gaan. Vlak voor we de lift ingaan, gaan we nog even op de foto (zo één waarvan je later zelf een achtergrondje kunt kiezen).

De lift is van glas, gaat 16km per uur en brengt ons in 43 seconden naar boven. Onderweg naar boven heb je alvast een prachtig uitzicht. Helaas kakelt de liftboy er een praatje doorheen. Wat een baan! Elke minuut hetzelfde verhaaltje houden, mét smile.
Manu is het al snel zat. Hij is moe, maar gaat niet slapen en niks is goed. Het is jammer dat we niet eerder naar boven konden, vier uur is eigenlijk net te laat voor hem. Ik loop rondjes met hem in de draagzak, terwijl Martin en Gabi rondkijken. Gabi wilde graag naar boven, maar is het ook snel zat en wil weer naar beneden (buiten kan hij niet veel zien, omdat de rand net te hoog is voor hem). Binnen zijn wel schermen en knoppen waar hij mee kan spelen, maar echt een succes is het niet. De uitzichten zijn echter prachtig. Er vaart net een cruiseschip weg en er landen watervliegtuigen. We zien de stadions, Mount Rainier en de berg van onze wijk; Mount Baker.

We blijven niet heel lang en gaan op huis aan, via de supermarkt. Estelle en Jackie worden weer verwend met kiwi-blaadjes door Gabi met zijn vliegtuig op z’n hoofd.

’s Avonds gaan we verder met pakken. Onze nieuwe extra tas zit al snel vol. Hebben we te veel bij ons? Ja. Voor Manu had ik t-shirtjes mee, maar die heeft hij nog niet gedragen. Ook heb ik drie lange broeken voor hem bij me. Omdat hij die ook amper draagt en we toch best vaak wassen, is dat ook teveel. Gabi heeft een trui en een shirt met lange mouwen bij zich; hij draagt ze niet. Hydrofiel luiers zijn handig voor van alles, maar we hebben er toch teveel van mee.

Tijdens het pakken krijgen we bezoek. De Yorkshire Terriër van de dochter van de eigenaresse komt langs. Het mormel heet Gucci en vindt het erg gezellig bij ons. Van het voornemen om op tijd naar bed te gaan, komt (weer eens) niks (door het inpakken, niet door Gucci). Morgen al weer de laatste dag hier. Wat gaat de tijd toch ongelooflijk snel hier!

Dag 53 Seattle, Washington

De ochtend verloopt rustig. We gaan in bad, voeren de geitjes en Manu slaapt zijn slaapje. Van de buurvrouw heb ik gister gehoord dat er in de buurt een tuin is waar een tractor staat. Daar wil Gabi graag heen en we gaan samen op pad. Drie blokken verderop is inderdaad de Bradner Community Garden; een stuk grond waarop leden hun stukje tuin onderhouden en er groente en fruit op verbouwen. Er staat een tractor waar we op kunnen klimmen en spelen. Een succes uiteraard! Sproeien met de tuinslang is een ander favoriet tijdverdrijf van Gabi en toevallig is er net een jongen bezig met een tuinslang. We vragen of Gabi ook even mag en we krijgen het sleuteltje en hij vertelt waar we die weer moeten terugleggen (de waterkraan moet open met een sleuteltje). De jongen heeft een keer een maand in Amsterdam gewoond. Toevallig!

Gabi vindt het horloge van Martin heel stoer en wil die zo vaak mogelijk om. Martin is er ook nogal aan gehecht, dus Gabi wil al een tijdje erg graag een eigen horloge. Drie keer raden wat Gabi vindt in deze tuin?! Juist, een horloge. Van Lego (het merk). Misschien is het ethisch en pedagogisch niet helemaal verantwoord, maar dit horloge kunnen we toch echt niet laten liggen. Gabi is er superblij mee. Met onze nieuw verworven schat, gaan we terug naar huis.

Na de lunch gaan we op pad. Naar het centrum. Naar de bekende Pike Place Fish Market. Normaal gesproken gooien ze daar met grote vissen en moet je uitkijken dat je niet geraakt wordt door een enorme rondvliegende zalm, maar vandaag is het vooral druk. Heel druk (met toeristen). De vissen zijn inderdaad enorm, maar je kunt er je kont haast niet keren, laat staan dat ze er met vissen kunnen gooien. Er wordt ook niet veel verkocht; iedereen kijkt alleen maar.

Ik moet het toch weer even over Gabi’s toiletbezoeken hebben. Gabi hoeft niet te plassen als we in een speeltuin zijn, maar vandaag ontdekken we dat een stad met winkels erg op zijn blaas werkt. Hij moet wel drie keer in een uur. Negeren vind ik ook wat lastig vanwege het risico op natte broek en schoenen en dus zijn we bijna meer op zoek naar een wc, dan dat we wat van de stad zien of iets kunnen doen (toch maar eens een regel instellen, maximaal 1x per uur ofzo). Aan de waterkant zien we nog wel het reuzenrad. En in het centrum nog de Gum Wall (waar iedereen zijn kauwgum op de muur plakt) en wat Pearl Jam plekken (The Moore en Benaroya Hall).

Het is warm en tijd voor wat te drinken. Op naar de Starbucks. Dat is hier niet zo moeilijk; het krioelt er hier werkelijk van. Kijk je net weg van de ene, zie je de volgende al weer. Ze zitten echt letterlijk op elke straathoek (en met die blokken hier, zijn dat er heel veel). Degene waar wij heen gaan is degene waar het ooit allemaal begon; de allereerste Starbucks ooit. Uiteraard zijn we niet de enigen en terwijl Martin binnen op zijn beurt wacht, houden wij buiten op het terras een plekje vrij. Het duurt lang, heel lang. We worden zelfs een lokale attractie. Duck-tours (splash-bussen) rijden hier af en aan en ze hebben stuk voor stuk lollige chauffeurs die met een microfoon hun toeristische passagiers vermaken. We worden meerdere malen door ze aangesproken (‘Hi guys, how are you doing today? Hiding from the sun?’), terwijl de mensen in de bus foto’s van ons maken.

Na de koffie lopen we nog even Pike Street op en neer (grote winkelstraat). Ik scoor Nikes (jeej!) en Martin een cd’tje van een straatverkoper/wereldster in de dop/rapper in spé. Gabi speelt nog even op een speelplein met blauwe bomen en gaat nog even naar de wc bij Macy’s. Ik wacht met Manu op een randje bij een Starbucks. Ik kijk heel even de andere kant op en als ik weer naar Manu kijk, is hij verdwenen. Om de hoek van de straat hoor ik gelach. Ik ren er snel met de kinderwagen naartoe en ja hoor, daar gaat Manu. Hij kan zo snel kruipen en hij is blij dat hij even z’n wagen uit is. Hij speert er vandoor over het randje. Hij heeft al een heel publiek verzameld, waarvan de mensen allemaal vertederd toekijken. ‘He’s so cute!’, hoor ik meermaals, terwijl Manu parmantig heen en weer marcheert.

Op de terugweg doen we boodschappen. Na het eten is het weer tijd voor de geitjes. Er staat een grote kiwi-boom in de tuin en we hebben inmiddels geleerd dat de geiten (Jackie O en Estelle) dol zijn op de blaadjes ervan. Ze worden flink verwend door Gabi. De jongens liggen er op tijd in. Wij beginnen vast aan de voorbereidingen voor de vlucht. In de auto hadden we ook altijd veel losse tasjes, met jassen, boodschappen, luiers. Straks moet alles mee in de koffers. Inpakken dus!

Dag 52 naar Seattle, Washington

Het is weer een reisdag. We pakken in en blijken Gabriels zwembroek kwijt te zijn. Gabriel is dol op zijn Cars broek en dus verdrietig. Hij is van het balkon gewaaid en kan niet ver weg zijn, maar toch vinden we hem niet. Bij het uitchecken vraag ik ernaar en gelukkig heeft iemand hem gevonden en afgegeven. Blij gaan we weer op pad. Eerst nog even afscheid van ons huisje (kamer links boven) en dan gaan we.

We gaan vandaag naar de laatste bestemming op deze roadtrip. Last, but not least; Seattle. De stad van mijn muzikale helden; Pearl Jam. Het voelt een beetje alsof je bij je favoriete bandje thuis op bezoek gaat. Helemaal leuk dus. Het is niet ver (twee uur) en we kunnen weer pas na drie uur inchecken en dus hebben we tijd over. Omdat het meer zo lekker was gister, besluiten we om nog lekker even te gaan zwemmen daar.

We vertrekken rond half elf en gelukkig valt Manu in slaap in de auto. We vinden een mooi plekje waar de auto langs de kant van de weg in de schaduw kan staan en wij de auto vanuit het water kunnen zien. Met de ramen open, slaapt Manu lekker verder. We kunnen dus gezellig met z’n drieën zwemmen (we hebben al onze bagage mee en dus ook Martins zwembroek). Gabriel verheugt zich nogal op het surfen. En wat ligt er in het meer op ons te wachten? Juist. Een surfplank! Weliswaar geen echte, maar toch. Het is een stuk boomstam en voor Gabi voldoet het als echte surfplank. Hij gaat erop staan en op liggen. Ik duw hem zo het meer rond. Lekker hoor! Martin vindt een wat grotere boomstam en zo hebben ze allebei een plank (iPhone foto’s).

Als we uitgezwommen zijn, rijden we weer verder. We rijden naar Bremerton. Onderweg blijven we steeds Mount Rainier zien. Én 55+ communities. Ook wel een idee hoor; in plaats van bejaardentehuizen, gewoon 55+ dorpen bouwen (voor wie zich beledigd voelt en voor de goede orde; ik zeg niet dat 55+ers bejaarden zijn. Niet per definitie).
In Bremerton doen we nog even boodschappen. Ik had beloofd niet meer over wc’s en boodschappenwagentjes te schrijven, maar ze hebben hier gewoon leuke boodschappenwagentjes. Manu en Gabi zitten er samen in en ze vinden het prachtig! Zeker als ze hard rondgereden worden.

Met verse boodschappen in de achterbak, rijden we door. Naar de Ferry. Er is geen mooiere manier om Seattle binnen te komen, dan over het water. En dus kopen we een kaartje voor de boot van drie uur en daarmee wordt ons laatste stukje roadtrip een boattrip. We zijn vroeg (er staan iets van zes auto’s nog maar, verdeeld over twee rijen) en hebben nog een uur om te lunchen. Iets waar Amerikanen echt heel goed in zijn, is om prachtige parken met fantastische speeltoestellen te bouwen op precies de goede plekken. En dus lunchen we in een mooi parkje, waar vijf watervulkanen staan. Het is heerlijk weer en het water dus lekker verkoelend. Manu vindt het maar eng; het water spuit ook wel erg hoog. Gabi vindt het mooi, maar toch ook een beetje spannend (ook iPhone foto’s).

Na de lunch gaan we terug naar de auto. Het is al een stuk drukker. Zes rijen vol met auto’s inmiddels. We staan vooraan en mogen dus vroeg de boot op. We gaan boven op het dek staan kijken hoe we wegvaren. De boot vaart hard (we hebben tien minuten vertraging). Als we de bocht om gaan, zien we Mount Rainier weer opdoemen; mooi! Hij lijkt heel dichtbij (er ligt iets van 100 kilometer tussen).

Nog iets verder krijgen we de stad in zicht. Mooi! We zien links de Space Needle en rechts de hoge gebouwen en twee stadions (de ene is van de Seattle Mariners, een honkbalteam en de andere wordt gedeeld door voetbalclub Seattle Sounders en de American Footballclub Seattle Seahawks). En we zien het reuzenrad dat bij de haven staat. Ideaal om zo de stad binnen te komen. De overtocht duurt een uur, maar gaan supersnel voorbij.

Na het aanleggen is het nog maar tien minuten rijden naar ons huis. Met Pearl Jam uit de speakers, rijden we de stad door. De wegen zijn hier steil, nog steiler dan in San Francisco. We rijden meteen door een leuke wijk en het voelt direct aan als een leuke stad; barretjes, goeie graffiti, oude en nieuwe gevouwen. Leuk!

Via Airbnb hebben we een appartement gehuurd in een mooie wijk, Mt Baker. Het huis zelf is ook mooi. Ons appartement is op de begane grond, aan de achterkant van het huis. We hebben weer een code voor een lockbox en laten onszelf binnen. Het ziet er mooi uit binnen. Buiten staan geitjes en er lopen kippen. Gezellig! Ze moeten natuurlijk meteen gevoerd worden.

Na het eten zijn Martin en Gabi buiten. Gabi komt mij enthousiast halen. ‘Mama, kom kijken!’. Buiten rijdt een jongetje op een elektrische mini-tractor. Het jongetje is bijna drie en heet Ryder. Zijn moeder is erg aardig en we maken een praatje. Ryder en Gabi rijden samen een stukje op de tractor. Gabi vindt het prachtig. Het feest is helemaal compleet als Gabi van Ryder ook een stukje alleen erop mag. De moeder zegt dat we de tractor mogen pakken wanneer we maar willen en dat we ook het andere speelgoed wat er staat mogen gebruiken als we dat willen. Superaardig!

Dag 51 Olympic National Park, Washington

We houden weer een rustig ochtendje. Tijdens Manuels ochtendslaapje, ga ik met Gabi bij de steiger kijken. Het water staat heel laag; we kunnen heel ver lopen over de drooggevallen zeebodem vanaf het trappetje. We zien een kwal, krabbetjes en heel veel oesterschelpen. Daarna lopen we over de steiger. De loopplank daar naartoe is een stuk steiler dan gisteravond. In het water zien we vissen en op de bodem liggen grote witte zeesterren. We zitten met onze voetjes in het water bij een bootje; dat spettert zo lekker.

We gaan de camera halen en dan weer terug naar het ‘strandje’, op avontuur. ‘Het zou mooi zijn als we een zeester zien’, zeg ik tegen Gabi. ‘Ik kan alles vinden, mama’, zegt Gabi. En ja hoor, nog geen minuut later ziet hij er één liggen.

En nog één….

…..en nog één, en nog één… en een hele paal vol! Ze zijn roze/rood en hangen gezellig met z’n allen aan een paal. Mooi! We zien er steeds meer, op een andere paal, op de grond en in de zee.

We zien ook hele grote krabben en maken een krabbenkunstwerk.

Daarna gaan we weer op de steiger kijken. Daar zien we ineens een superkwal. Die we tot nu toe zagen, waren van die dertien-in-een-dozijn kwallen; wit/doorzichtig. Deze is heel groot, een beetje oranjeachtig en heeft de vorm van een bloem. Eronder hangen allemaal dunne slierten. De zee is heel helder; dus ik kan er mooie foto’s van maken. Hij zwemt onder de steiger door; gaat best hard nog zo’n beest.

De palen van de steiger zijn bedekt met kleine mosseltjes. We gaan terug en daarna gaat Gabi met Martin op pad.

Na de lunch gaan we met de auto en parkpas naar het Olympic National Park. In het noorden van dit park zijn prachtige stranden. Helaas is dat nu te ver weg. Het gebied waar we nu heen gaan heet Staircase. We rijden met de auto eerst een heel eind langs een mooi meer, Lake Cushman. Bij Staircase mag je niet ver met de auto rijden. We parkeren en gaan bij de rivier kijken. De bomen lijken een beetje op grote harige spinnen. Ze zijn begroeid met mos.

De bomen hier zijn geen Redwoods of Sequoia’s, maar ze zijn wel groot.

Er liggen enorme omgevallen bomen over het water. Die vragen erom bewandeld te worden. We klimmen erop en lopen eroverheen naar de overkant. Wat een enorm dikke bomen (al lijkt dat op de foto misschien niet zo)! Via een klein paadje lopen we daarna weer terug. Het lijkt het regenwoud wel hier.

We gaan ook nog bij een beer op bezoek. We bellen aan bij zijn grot, maar hij is niet thuis. Op de brug bij de rivier zagen we net al rangers iets tellen in het water. Het blijken zeldzame Bull Trouts te zijn. We zien ze beneden zwemmen.

Het is warm en het water van het meer zag er zo lekker uit. We rijden terug naar een plekje dat we onderweg zagen; bij een rots waar mensen vanaf springen. Het is even zoeken naar we plekje waar we kunnen zitten, maar dan kunnen we lekker het water in. Martin heeft zijn zwembroek weer niet bij zich en blijft aan de kant met Manu. Het water is heerlijk en het is leuk om te kijken naar alle waaghalzen. We maken ook vrienden; een grote groep Amerikanen vindt het leuk om te horen dat we zo ver van huis zijn. En dat we al meer van het land gezien hebben dan zij zelf. Gabi laat trots zijn Batman slippers zien en krijgt enthousiaste reacties. De stipjes op foto twee en drie zijn Gabi en ik.

Manu wordt moe, maar gaat niet slapen. Martin besluit om toch het water in te komen en zelfs om twee keer van de rots te springen (lijkt een rotsje, maar het was best hoog; een metertje of tien). Een spectaculair einde van deze heerlijke dag!

Dag 50 naar Hoodsport, Washington

We rijden vandaag weer een stuk verder. Deze overnachting was de laatste die we geboekt hebben. We wilden eigenlijk helemaal naar de noordkant van het Olympic National Park, maar dat lukte niet meer. Onverwacht was alles daar erg duur en schaars. We rijden daarom vandaag naar de oostkant van het Olympic National park en zijn daarmee al in de buurt van de eindbestemming van deze roadtrip: Seattle.

Het is weer rond de 21 graden als we vertrekken. We rijden eerst langs een paar dorpjes. Amerikanen zijn niet bescheiden. Hun koopwaar prijzen ze vaak groots aan. Zo kun je hier dus in the middle of nowhere de beste koffie van de wereld drinken (en het is geen Starbucks). Het is maar dat jullie het weten. We rijden langs de westkant van de berg en er liggen hier ook mooie meren met lichtblauw/grijs water, een hele andere kleur dan we tot nu toe gexien hebben. Het is weer een bosrijk gebied; het lijkt wel alsof alles hier in Washington National Park of National Forest is.
We komen langs een prachtig meer met hele mooie huizen eraan. Die mensen wonen hier niet verkeerd (alhoewel je wel heel dicht bij één van de 16 gevaarlijkste vulkanen ter wereld woont). We stoppen nog bij een uitkijkpunt; Mount Hood is nog steeds goed te zien! Verder geen foto’s van onderweg deze keer; mijn geheugenkaartjes zijn vol.

Er is ook niet heel veel te vertellen over deze route. Tenzij jullie willen weten dat we een gratis hotdog kregen bij het tanken, vlakbij Olympia…
We zoeken een lunchplekje langs het water. We zijn inmiddels bij de inhammen van de zee, waar ook Seattle aan ligt. Op de kaart lijkt er overal water te zijn, maar in werkelijkheid is het zo makkelijk nog niet om een mooi plekje bij het water te vinden. We nemen een afslag en rijden Shelton binnen. Bij het water komen lukt ook daar niet, maar ze hebben wel een pracht van een speeltuin. Mét picknicktafels. Bingo! We zijn vroeg vandaag en kunnen pas om 15.00 inchecken. We blijven dus lekker lang relaxen en spelen in de speeltuin. Ook hier weinig foto’s van. Het was zo zonnig dat fotograferen lastig was (en in een speeltuin, zijn veel foto’s bewogen). De foto die we hebben is wel weer een bijzondere: Manu staat los! Hij doet het af en toe ineens.

We slapen de komende twee nachten in Hoodsport, in het Glen-Ayr Resort. Dat klinkt heel luxe, maar is gewoon een motel, met een grote ruimte voor campers en caravans (en camping eigenlijk dus). We hebben een lekkere ruime kamer met balkon en uitzicht op het water (Hood Canal; een zeeinham) en het bos aan de overkant. Zijn we toch mooi weer op een prachtig plekje terecht gekomen! We gaan meteen nog even boodschappen doen voor het avondeten.

Het resort heeft een eigen steiger voor bootjes en duikers. We gaan er nog even kijken na het eten. Direct aan de kade is een trappetje waar je naar het water kunt. Het ligt er vol met oesterschelpen, sommige heel groot. Mooi! We gaan ook nog even met onze voetjes in het water op de steiger zitten. Onder ons zwemmen veel vissen en we zien ook veel kwallen langszwemmen. Als we weggaan, kunnen we het trappetje niet meer af; het water staat al te hoog. We beloven Gabi morgen weer te gaan kijken.

Dag 49 Mount Rainier National Park, Washington

Het is vandaag geen reisdag en dus zijn we van plan de ochtend rustig aan te doen, zodat Manu in zijn bedje kan slapen ’s ochtends. Manu zelf denkt daar anders over. Hij wil niet slapen en het wordt steeds later. Dan maar op pad, zodat hij in de auto kan slapen. We verzamelen snel de spullen, vullen de picknickmand en gaan.

Met 21 graden is het nog niet superwarm, maar wel lekker. We gaan vandaag naar Mount Rainier National Park. Mount Rainier is echt een joekel van een vulkaan en met zijn 4392 meter steekt hij overal bovenuit. Het is niet echt een actieve vulkaan (de laatste uitbarsting was in 1854), maar het kratermeer behoort wel tot de 10 gevaarlijkste meren ter wereld (net als Horseshoe Lake waar we geweest zijn in Mammoth Lakes en Mono Lake, waar we langsgereden zijn vlak voor Yosemite). Het kratermeer is alleen bereikbaar na drie dagen bergbeklimmen en klauteren door ijsgrotten. Hoewel dat ontzettend mooi moet zijn, houden we het vandaag bij het bewonderen van ‘de berg’ (hij is zo groot dat iedereen in de wijde omgeving weet over welke berg je het hebt) en zijn 26 gletsjers.

We rijden vandaag een rondje. TomTom probeert behulpzaam te zijn en stuurt ons letterlijk het bos in, een spannend onverhard weggetje op. Dat lijkt een heel handige sluiproute te zijn, tot we op een hek stuiten. Helaas. Toch maar de lange route. Onderweg rijden we een aantal keer een ‘no shooting zone’ binnen. Het is goed te zien waar deze zone ophoudt; de verkeersborden daar zijn populaire schietschijven en doorzeefd met kogels. We rijden het park met de parkpas binnen via de Nisqually Entrance in het zuidwesten. Deze ingang ligt op 611 meter hoogte en we klimmen daarna flink omhoog. We rijden een stukje en stoppen op het eerste uitkijkpunt op de route (bij Krautz Creek Trail). De berg is erg mooi en de gletsjers indrukwekkend groot en dik.

We rijden verder. Gelukkig is dit stuk weg open. Veel wegen in dit park zijn vanaf mei open, maar dit deel is alleen open als het weer het toelaat. De zon schijnt en de temperatuur loopt aardig op. De wegen zijn hier, net als gister, wel behoorlijk hobbelig. Er zijn veel gaten in de weg of barsten of andere hobbels. Waarschijnlijk door vulkanische activiteit. En misschien nog een overblijfsel van de grote aardverschuiving van 2007; de rivieren liggen ook nog vol met puin en bomen.

De gletsjers van Mount Rainier zijn het begin van veel rivieren in de omgeving. Waar ijs, water en bergen zijn, zijn watervallen en zijn wij. We stoppen bij Christine Falls. Een mooie waterval langs de weg met een bijna constante regenboog eronder.

Iets verderop de route ligt de Narada Falls. Een wat grotere waterval, ook met regenboog, die je in zijn geheel kunt zien na een stukje wandelen. We hijsen Manu in de draagzak en lopen naar beneden. Mooi!

Daarna is iedereen hongerig en rijden we naar de picknickplaats bij Paradise (het park is opgedeeld in verschillende gebieden; Paradise is het drukst bezochte gebied). We rijden de parkeerplaats op en Gabi roept: ‘Kijk, die jongens gooien met balletjes!’. ‘O, leuk!’, reageren wij niet al te enthousiast, om er vlak achteraan te roepen ‘sneeuw!!’. Het zijn niet zo maar balletjes waar die jongens mee gooien, maar heuse snééuwballetjes. Er ligt hier snééuw! Ik herhaal: snééuw! We parkeren de auto en weten even niet waar we moeten kijken. Op rechts loopt een eland op zijn dooie gemakje het bos in en op links ligt de sneeuw. We zwaaien naar de eland en rennen dan naar de sneeuw. Wat een leuke ervaring weer; sneeuwballen gooien met 30 graden in je korte broek. Ook voor de picknick is het handig; de boter smelt supersnel, maar in de sneeuw blijft ‘ie lekker koel. Na de lunch spelen we nog even met de sneeuw en kijken we nog even naar de berg voor we weer verder rijden.

Het is een ontzettend mooi park, ik had eigenlijk niet gedacht dat het zo mooi zou zijn. De berg is prachtig en de omgeving ook. De naamgevers van het gebied Paradise hadden het makkelijk; het is goed te zien waarom het hier zo heet. Het is het ideale plaatje van een prachtige besneeuwde berg, een groen bos met groene velden, felgekleurde bloemen en klaterende watervallen. Tel daarbij op de elanden, vlinders en kolibries en voilà!

We rijden naar het Visitors Center op 1647 meter hoogte en beginnen daar aan een wandeling omhoog. We hebben een mooi uitzicht op de berg.

Het is warm, Gabi heeft moeite met het omhoog lopen, ik heb buikpijn en Manu zit te miemelen in de draagzak. Wij nemen daarom de afslag naar de waterval Myrtle Falls en Martin loopt verder door naar boven (naar 2100 meter ongeveer). Het duurt een eeuwigheid voor we Myrtle Falls bereiken. Gabi wil elke druppel water die van de berg komt even voelen en dat zijn er veel. Heel veel. Bovendien zijn er veel bloemetjes, paadjes en sneeuwhopen te zien en we staan dus meer stil dan dat we lopen. Manu is juist alleen stil als we lopen. Het moet er raar uitgezien hebben van boven; we liepen een paar stappen, vervolgens stond Gabi stil en begon ik rondjes om hem heen te lopen om Manu in slaap te wiegen. Myrtle falls is mooi en deze keer kunnen we zowel berg, als waterval tegelijk op de foto zetten; mooi!

We zien Martin lopen op het pad boven ons, die zal ook wel gedacht hebben. Martin loopt een stuk harder dan wij en hij is snel weer beneden en bij ons. Foto’s van Martins bergwandeling (de eerste is weer een zoekspelletje; zien jullie mij en de jongens?):

Samen lopen we terug naar de auto en spelen we onderweg nog wat met sneeuw.

Op de route terug naar ‘huis’, komen we nog langs een nog half bevroren waterval….

….en we stoppen nog een laatste keer bij Reflection Lakes. Daar ligt nog een dik pak sneeuw. ‘Wat een smurrie’, zeg ik, als we erdoorheen lopen. ‘Tsja, het is niet anders, mama’, zegt mijn wijsneusje terwijl hij voor me uit loopt.

We spelen nog wat met de sneeuw en rijden dan in één keer door naar beneden. Dat Amerikanen een stuk rustiger rijden in het verkeer, blijkt elke keer weer als we een berg afrijden. Ze schrikken altijd van ons, gaan direct aan de kant en laten ons voor. Ach ja, we kunnen zo in ieder geval lekker doorrijden. We dalen flink en verlaten het park via de Zuidoost ingang; bij Ohanapecosh Visitor Center (op 579 meter hoogte).

We halen eten in het dorp, waar we ook weer elanden zien en waar Gabi en Manu verbannen worden naar het gedeelte achterin het eetcafé. Ze mogen kennelijk niet zien dat er gegokt wordt (met bingo kaartjes) onder het genot van een biertje. Ze mogen wel met enorme speelgoed guns virtuele elanden afschieten. Tsja. Het zijn aardige lui, die Amerikanen, maar ze hebben soms wel rare regels.

Dag 48 Mount St. Helens, Washington

We slapen een klein beetje uit vandaag; half acht is iedereen wakker. We draaien nog snel even een wasje terwijl we ontbijten en inpakken. Als de was klaar is, nemen we afscheid van het huisje, leggen we de sleutel weer onder de bloempot en vertrekken we.

Toen we eergisteren de brug overstaken naar Washington, hadden we voor het eerst uitzicht op Mount Hood; met 3429 meter de hoogste berg van Oregon. Het is een vulkaan, maar al lang niet meer uitgebarsten. Het is een hele mooie berg, die me qua vorm telkens een beetje doet denken aan the sorting hat van Harry Potter. Alhoewel we al vaak van het uitzicht genoten hebben, hebben we hem nog niet op de foto gezet. Dat is ons eerste doel deze ochtend. Ook gaan we nog even kijken bij de Columbia River. Het is er weer druk met allerlei watersporters.

Daarna kunnen we over de snelweg naar boven, maar we nemen een weggetje binnendoor. Een goeie gok, want het is echt een prachtig weggetje. Het slingert zich door het bos en het is hier heel mooi groen. Er zijn niet veel andere auto’s en de jongens slapen.

Ons tweede doel vandaag is Mount St. Helens bezoeken. Mount Saint Helens is een vulkaan van 2550 meter hoog en vooral bekend vanwege de verwoestende uitbarsting op 18 mei 1980. Dit was de meest dodelijke en verwoestende vulkaanuitbarsting in de geschiedenis van Amerika. Bij een uitkijkpunt (McClallan Viewpoint) stoppen we; het is wederom een mooie berg met sneeuw erop.

We rijden door. Onderweg doemt steeds de berg op tussen de bomen door.

We nemen de afslag naar de berg toe (met parkpas; die is hier geldig). De jongens zijn inmiddels wakker en hongerig; we gaan dus eerst lunchen bij het eerste uitkijkpunt op dit weggetje (Bear Meadow).

Daarna rijden we door naar de berg. Op de route naar boven, zijn verschillende uitkijkpunten. Onderweg is goed te zien hoeveel schade de uitbarsting heeft aangericht. Het is een bizar berglandschap met veel, heel veel, dode bomen. Ze liggen overal en ze liggen allemaal dezelfde kant op. Het lijkt wel alsof de bergen streepjes hebben.

Bij het eerste uitkijkpunt op Spirit Lake (Harmony) weet je letterlijk niet wat je ziet. Je verwacht een meer, maar je ziet een hele grote grijs/witte vlakte. Als je goed kijkt zie je hier ook weer het steepjespatroon. Het blijken allemaal dode bomen te zijn, die in het water liggen.

Een uitkijkpunt verder (Donnybrook), zie je wel water en zie je ook dat de bomen allemaal langs de kant liggen.

Bij het bovenste uitkijkpunt (Windy Ridge, op 4170 feet/1271 meter hoogte), is een trap van ruim 400 treden. Manu is inmiddels in slaap gevallen in de auto, dus die laten we lekker zitten. Martin gaat daarom alleen naar boven (kunnen jullie hem vinden op de foto?) en Gabi en ik blijven bij Manu en de auto in de buurt.

De ranger maakt zich net klaar om zijn praatje te houden. We gaan luisteren. Hij vertelt het verhaal van Mount St. Helens. De berg was ooit 2950 meter hoog en een oase van natuurgroen en rust. Spirit Lake was prachtig blauw en er was veel recreatie. Totdat er op een gegeven moment beweging geregistreerd werd en er na metingen bleek dat er een enorme puist op de berg groeide. Men was toen nog niet zo ver met voorspellen van uitbarstingen en bovendien had men geen idee van de impact en het bereik van een uitbarsting. Maar dat deze puist geen goed teken was, kon iedereen wel op zijn klompen aanvoelen. En toch ging niet iedereen weg. Op een gegeven moment zakte de hele helling weg en kwamen de gassen en rook vrij. De top stortte in en de berg werd 400 meter lager. De top werd later vele kilometers verderop in stukjes terug gevonden. Er kwamen 57 personen om het leven (het was gelukkig een dun bevolkt gebied) en 200 huizen, 47 bruggen, 24 km spoorweg en 300 km weg werden vernield. De hoeveelheid energie die vrijkwam bij deze uitbarsting was vergelijkbaar met honderdvijftigmaal de kracht van de atoombom op Hiroshima.
De wolk met modder, puin, rook en stenen (zo’n grote dikke donkergrijze) had een temperatuur van rond de 500 graden Celsius en verwoestte alles op zijn weg naar beneden. Tot in de wijde omtrek werden de bomen platgegooid en de omgeving werd “gezandstraald” over een oppervlak van ca. 600 km². De berg was zijn top kwijt en er is nu een krater van 1,6 km in diameter. Doordat de hele helling wegzakte, was de uitbarsting niet alleen recht maar boven, zoals meestal, maar ook horizontaal en werd er een enorme landverschuiving veroorzaakt. Nog tot drie jaar later was de aarde waar de wolk overheen gegaan was, warm. Het meer werd ook bedolven onder het puin en kwam daardoor omhoog en is nu groter dan het eerst was. Het is een indrukwekkend verhaal en je kunt het je goed voorstellen, als je de omgeving zo ziet, met die rokende berg voor je neus. De ranger toont foto’s van hoe hier ooit een prachtig bos stond, terwijl het nu zo’n bizarre kale, gestreepte vlakte is.

Voor een filmpje zie hier

We rijden weer terug en hebben bij uitkijkpunt Smith Creek een mooi uitzicht op de buurvulkanen. In de verte zien we nog steeds Mount Hood…

…en wat dichterbij zien we Mount Adams (3750 meter hoog en de één na grootste van de staat Washington).

De heren zien ook nog wat anders en Manu ziet bloemetjes.

We rijden door naar ons huisje van vanavond; in Packwood. Manu is het een beetje zat, maar laat zich door mij, de muziek en zijn wasbeertje gelukkig wel afleiden. En dus danst de wasbeer er op los. We slapen in de Crest Trail Lodge. Alles ziet er prima uit en we hebben een grote kamer, waar we even relaxen voor we eten gaan halen. Burgers, what else?!

Dag 47 White Salmon River, Washington

We doen deze ochtend weer rustig aan. Alhoewel, als Manu slaapt, wassen we de auto grondig. Die wordt zo intensief gebruikt, dat ie ook echt vies is geworden. Gabi vindt het prachtig om met de tuinslang de auto nat te spuiten. U begrijpt dat hij nog niet heel goed kan/wil mikken. We houden het niet droog. Verder zitten we lekker buiten op het terras (met parasol, want het is weer eens heerlijk weer) en spelen we met het speelgoed en de spelletjes. En we schommelen. Er vliegt hier van alles, het mooist zijn de vlinders en het leukst zijn de kolibries. We snoepen van de bramen in de tuin.

’s Middags gaan we weer op pad. We hoeven niet ver deze keer. We blijven gewoon in ons eigen park. We gaan bij de rivier kijken. Enthousiast lopen we het water in. En we zijn er héél snel weer uit. Het water is ijskoud. Het doet gewoon pijn aan je tenen. Gabi is echt superdapper en laat zich toch vallen in het kleine poeltje om te zwemmen. Hij schrikt er zelf van en is er dus ook weer snel uit. Martin en Gabi bouwen weer een dam. De stroming is hier erg sterk. Uiteindelijk plons ik ook wat rond in het water en het is eigenlijk best lekker. Het is erg warm vandaag en het water is dus lekker verfrissend. En het went wel als je er een tijdje in bent. De rest van de familie is dit overigens niet met mij eens. Om mijn motto trouw te blijven, laat ik deze zwemkans niet aan mij voorbij gaan en ga ik er toch even helemaal in. Lekker hoor!

Daarna gaan we nog even kijken bij de rafts. Die komen hier allemaal het water uit.
Er is verder niet zo veel te vertellen over deze dag (we doen nog boodschappen en eten). Er staat en Weber op het terras, maar vanwege de burn-ban kunnen we die helaas niet gebruiken.
Na het eten gaan we op avontuur. Het gras in de tuin staat hoog. Er is een rijtje boomstammen neergelegd, waar je over kunt lopen om bij het einde van de tuin te komen. Gabi vindt dat fantastisch natuurlijk. En dus zijn we de hele avond zoet met op avontuur gaan.

Hier ook weer een visuele ode, deze keer aan cabin 20 (de laatste foto is gemaakt door Gabriel).

Dag 46 naar White Salmon, Washington

Het is weer een reisdag; we nemen afscheid van het mooie huis en gaan weer een stukje verder. Een klein stukje deze keer; naar de Columbia River. Die vormt een natuurlijke grens tussen Oregon en Washington. Wij gaan naar de overkant en dus naar Washington; staat nummer zes deze reis.

Maar eerst nog een zoektocht naar Nikes. We zijn tenslotte in Portland, bakermat van Nike. Ik ben de grote Nike store al eerder binnengelopen, maar had toen niks gezien. Vandaag dus poging twee. Ze hebben net niet mijn maat, kleur en model. Jammer! Wetende dat mijn broer van zijn stoel valt van verbazing, verlaten we Nike-loos Portland.
Wat overigens een leuke stad is. Het centrum is vrij industrieel, met grote oude opslagpanden die zijn omgetoverd tot winkel, restaurant of bar. Dat industriële wordt afgewisseld met moderne bouw en met de kenmerkende Amerikaanse houten huizen. Allemaal een andere kleur en vorm, maar allemaal met veranda (en vlag). Verbazingwekkend wat ze hier allemaal van hout maken trouwens. We zien soms hele grote gebouwen in aanbouw; allemaal hout. Portland is een mix van oud en nieuw en er zijn veel boetiekjes, barretjes, eettentjes en podia. Daarnaast draait ook veel om het water; Portland heeft veel bruggen, veel parken (en rozen naar verluidt, maar die hebben we niet gezien) en veel watersport. Het is weer een wat grotere stad en er zijn dus ook meer daklozen. Daklozen hier zijn toch weer een stuk daklozer dan in Rotterdam. Vaak zitten ze met hun bezittingen gewoon maar wat op de stoep, waar ze leven. De sfeer in Portland is heel gemoedelijk en heeft meer weg van een dorpje dan van een stad. Als Martin zonder te betalen staat te wachten met de auto bij de Nike store, krijgt hij een parkeerbonnetje van een meneer die net weggaat (die zag dat onze auto uit Arizona komt en dacht dat we niet op de hoogte zouden zijn van het strenge parkeerbeleid hier).
Thuis zijn we gewend om tussen de auto’s door over te steken en moet je soms zelfs op het zebrapad vrezen voor je leven. Hier stoppen auto’s altijd voor je. Altijd. Zelfs als ze maar het idee hebben dat je wel eens zou kunnen gaan oversteken. En hoe lang je er ook over doet om over te steken, en met Gabi duurt het soms heel lang, ze blijven rustig staan wachten en trekken niet agressief op om je hielen eraf te rijden. In plaats daarvan glimlachen en zwaaien ze vriendelijk naar Gabriel (ook de mannen). Dit geldt trouwens overal tot nu toe, niet alleen in Portland.

We verlaten Portland en rijden de scenic route langs de Columbia River. De rit is vandaag kort; minder dan twee uur. Onderweg is er veel te zien en we zullen onze tijd hard nodig hebben. Manu installert zich in de auto, gezellig samen met zijn wasbeertje.

De Columbia River is één van de grootste rivieren van Amerika en is ruim 2000 km lang. De stroming is erg sterk, waardoor het de rivier is met de grootste afvoer naar zee. Er wordt veel elektriciteit opgewekt in deze rivier (14 hydroelectrische dammen op de hoofdrivier). Bovendien trekt deze rivier, door de verbinding met zee én de stroming, veel vissen aan die graag tegen de stroom in zwemmen; zalmen.

We beginnen bij het Vista House op Crown Point. Een uitkijkpunt met een toren van 100 jaar oud. Het is nog bewolkt, maar je kunt toch al ver kijken. We krijgen een goed beeld van de grootte van de rivier.

Gabriel krijgt wat anders; een tijdelijke tatoeage van een bever. Die moet meteen op zijn arm natuurlijk.

Op deze route liggen erg veel watervallen. We kiezen er een aantal uit, waaronder de mooiste en grootste trekpleister hier in dit gebied; Multnomah Falls. Maar eerst de kleinere watervallen. Bij Wah-Kee-na falls gaan we eerst even lunchen. In de schaduw is het licht fris; een mooie gelegenheid om mijn nieuwe jasje in gebruik te nemen. We gaan nog even bij de waterval kijken; mooi! Hij bestaat uit meerdere delen en komt van hoog (en is slecht zichtbaar op foto’s). We besluiten een stukje van de trail te lopen, om te kijken of we er dichterbij kunnen komen. Achteraf blijkt dat we de andere kant op hadden moeten lopen. Jammer.

Door naar Multnomah Falls dan maar. We hebben al meerdere foto’s van deze waterval gezien en hij is in het echt net zo mooi. Het is de grootste waterval van Oregon en is in totaal 189 meter hoog, verdeeld over twee stukken; een stuk van 165 meter en een kleiner stuk van 21 meter (hee, een missing van 3 meter denken de statistici nu; het tussenstuk is 3 meter in hoogte). ‘Halverwege’ is een brug gemaakt, waar we naartoe lopen. Bij het Visitor Center aaien we een wasberen pels (zacht!) en dan gaan we weer verder.

We pikken nog net Horsetail Falls mee, voor we de snelweg weer opgaan naar de Bonneville dam.

Het gaat ons daar niet zo zeer om de dam en elektriciteit, al is de spillway van 442 meter lang wel erg indrukwekkend. Wat een enorme hoeveelheid water gaat daardoor met een gigantische kracht. Wat is water toch mooi; je kunt er uren naar kijken.

Maar we komen hier voor iets anders. De dam blokkeert de route voor vissen die naar zee wilden (of terug). Daar zijn de Fish Ladders op gevonden; deze helpen de vissen om toch langs de dam te komen op de voor hun bekende manier (stroomopwaarts). Je kunt buiten van bovenaf kijken, maar het meeste zie je binnen. Er zijn ramen in de fish ladders gebouwd, zodat je ze binnen kunt zien zwemmen. We zien grote en kleine zalmen tegen de stroom inzwemmen. Leuk! Soms ‘waait’ er eentje de verkeerde kant op door de stroming. Manu bekijkt het allemaal met grote verbaasde ogen. Hij wijst de vissen allemaal aan met zijn vingertje.

Een raam verder zien we ineens dit (zie foto hieronder).

Wie het weet, mag het zeggen; wat zijn het (je kunt een sleutelhanger naar keuze winnen!)? Wat een volslagen idiote beesten zijn dit. Cath, ik heb je zo gemist! Je zou zeggen dat het aalen zijn, maar zeg dat niet hardop. Dit zijn zéér gevoelige types als het op hun naam aankomt; er stonden wel 100 bordjes (oké 20, ik overdrijf graag), waarop stond: ‘Nee, ik ben géén aal, ik ben een LAMPREY!!’. Op wikipedia kom ik dan op lamprei in het Nederlands. Of prikken. Zeeprikken nog wel liefst. Zeeprikken zitten kennelijk het liefst hutje mutje op een klutje met z’n allen aan het raam gekleefd. Met hun bek vol tanden. Soms ‘waait’ er eentje weg of je ziet er één volkomen hulpeloos voorbij wapperen. En soms komt er zomaar één om de hoek kijken en zuigt zich zo voor je neus vast aan het raam en begint je aan te staren met z’n ene oog (die andere is er wel, maar zie je niet). Je schrikt je een hoedje en daarna lach je je dood. Wat een rare beesten. Probeer het zelf maar eens; rond kijken met je mond aan een raam geplakt; het ziet er niet uit.

Als we uitgelachen zijn (arme aalen… eh… lamprei!), rijden we door naar het huisje. Bij de afslag Hood River steken we de rivier over. Vanaf de (tol)brug hebben we een mooi uitzicht op de rivier en alle activiteit daar (kite-surfers, windsurfers, jetski’s).

We rijden Washington binnen. Het is even zoeken naar het huisje. We hebben geen adres of coordinaten, alleen een routebeschrijving, die niet helemaal klopt. Uiteindelijk vinden we het. We hebben weer een Airbnb-pareltje. Een grote cabin van bijna 100 jaar oud in het bos, langs de rivier achterin een parkje. Met de eigenaresse had ik afgesproken dat de sleutel onder de bloempot zou liggen (je weet wel, die bij de voordeur) en dat ik hem daar weer terug zou leggen bij vertrek. Bijzonder!
De sleutel ligt er gelukkig en we kunnen naar binnen. De schommel voor de deur ziet er al erg uitnodigend uit. Ook binnen ziet het er mooi uit. Er is een mooie, grote keuken met twee eethoeken. De woonkamer is twee treetjes lager en heeft veel ramen en banken met schapevelletjes. En een bed. Buiten hebben we een terras en rondom het huis zijn overal zitjes gemaakt. De grote attractie binnen is de enorm steile trap naar boven. Dat wordt wat! Boven is een vide met drie bedden (1 groot, 2 éénpersoons) en veel spelletjes en speelgoed. Gabriel is blij. Wij ook! Wat een prachtig plekje! In de achtertuin staat veel hoog gras en ander groen en daarachter is de rivier. We zien ‘m niet, maar horen hem wel. Tegen en rondom het huis aan staan grote bomen en om het huis staan bramenstruiken.
We gaan even naar het dorpje voor boodschappen. Na het eten nog even spelen en dan gaan de jongens slapen. Wij installeren ons op het terras en proosten op weer een prachtige dag en een prachtig plekje. Cheers!

Dag 45 Portland, Oregon

Een klein verhaaltje van een rustige dag. Ik loop inmiddels behoorlijk achter, maar ga proberen dat weer een beetje in te halen.

Manu is vroeg wakker, Gabi slaapt lekker uit. Als Manu later zijn ochtenddutje doet, tekenen we met Gabi aan de tekentafel in de extra slaapkamer beneden. Er zit een lichtbak in, wat het voor ons heel makkelijk maakt om de mooiste tekeningen te maken. Gabi is onder de indruk. We doen nog een spelletje memory en een paar keer loco, kortom; een lekker relaxed ochtendje.

Na de lunch gaan we op pad. Ik heb gister nog een tip gekregen voor een winkel waar ze Gabi’s slippers wel eens zouden kunnen hebben, dus we gaan toch nog weer even snel de stad in. De winkel heet Nordstrom en is een soort Bijenkorf. Martin blijft met Manu in de auto, terwijl Gabi en ik naar binnen gaan. Ze hebben hier niet alleen de juiste slippers, Havaianas, maar ze hebben hier zelfs Havaianas met Batman erop! Laat Gabriel nou net dol zijn op superhelden! We zijn dus snel klaar. Gabi is zo trots als een aap met zeven staarten en blij gaan we weer terug naar de auto.

De rest van de dag brengen we door in het Sellwood Park, vlakbij ons huis (een tip van de eigenaar van het huisje). Ze hebben daar een zwembad, maar dat is nog voller dan het Scheveningse strand op een zonnige dag. Gelukkig is er ook een grote speeltuin. Gabi en Manu zijn allebei dol op schommelen; we schommelen wat af. De rivier lijkt dichtbij, maar is nog best ver weg. We doen nog even boodschapjes en gaan dan weer naar huis.

Gabi heeft een mooi schilderij op zijn kamer. Er staat een poes op. Manu kijkt ernaar, wijst er met zijn vingertje naar en zegt ‘oessss’. Bijna!